Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία της, η ποιήτρια κυρία Αφροδίτη Βάικου καθώς και φίλοι του πνεύματος.
Κριτική προσέγγιση στο έργο της κυρίας Όλγας Αθανασιάδου
Είναι τυχαίο άραγε που σήμερα δεκαπενταύγουστο
Μέρα γιορτής της μάνας όλων μας, της Παναγίας
Παρουσιάζουμε το βιβλίο της κυρίας Όλγας Αθανασιάδου με τίτλο «Η άγνωστη μάνα στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης», εκδόσεις Ήλεκρον;
Ένα βιβλίο εξομολόγησης της συγραφέως που επιτυγχάνει μια αληθινή ενδοσκόπηση στα άδυτα της ψυχής της σύγχρονης μάνας, ψηλαφώντας όλες τις πτυχές της άγνωστης μάνας στην παγκοσμοιοποιημένη κοινωνία μας.
Είναι τυχαίο άραγε που γνώρισα την Όλγα σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στη μητέρα, που διοργάνωσε η Αφικτυονία Ελληνισμού, στο ξενοδοχείο PortoPalace, και την οποία παρουσίασε η κυρία Αθανασιάδου…
- Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η εκδήλωση μεταδόθηκε ζωντανά από το τηλεοπτικό κανάλι της Λυδίας.
Από την πρώτη στιγμή η φινέτσα, η αξιοπρέπεια, ο αληθινός και πηγαίος τρόπος με τον οποίο παρουσίασε η κυρία Αθανασιάδου την όλη εκδήλωση με έφερε γρήγορα κοντά της. Οι ψυχές μας συγκοινωνούντα δοχεία επικοινώνησαν μέσα από τους κοινούς πυλώνες πολιτισμού που μας ενώνουν και είναι:
Η Αγάπη στο Χριστό ως δημιουργό των πάντων
Η Αγάπη και η ανιδιοτελής συνεχόμενη προσφορά στην οικογένεια
Η Αγάπη στην Πατρίδα και σε όλα τα ιδεώδη και τις αξίες.
Η Όλγα Αθανασιάδου είναι ένας άνθρωπος με έντονες ανησυχίες και αναζητήσεις μα πάνω απ’ όλα είναι μάνα και αγωνίζεται να αφυπνήσει με τα γραφόμενά της όλες τις μάνες που θα διαβάσουν το βιβλίο της, το οποίο το αφιερώνει σε κάθε μάνα που σέβεται τον εαυτό της και τον άνθρωπο.
Αγωνίζεται από το δικό της μετερίζη έχοντας ως όπλο τη γραφή και την πένα για τον σεβασμό στη ζωή, στις Αξίες, με στόχο την αλλαγή αυτού του άκαρδου κόσμου έχοντας μέσα της το συναίσθημα της αγάπης για τον συνάνθρωπο προσπαθεί να προβληματίσει, να συγκινήσει, κάθε μάνα που σέβεται τον εαυτό της και τον άνθρωπο, ώστε να γίνει συντεταγμένα και συντονισμένα ένας επαναπροσδιορισμός και μια αναδόμηση στην ταυτότητα και τον ρόλο της σύγχρονης μάνας γιατί η ίδια όπως λέει υπέροχα στον επίλογο του εν λόγω βιβλίου «Το χέρι της μάνας που κουνάει την κούνια του μικρού παιδιού, κουνάει τον κόσμο όλο, ανδρώνοντας γενιές και χτίζοντας το μέλλον…». Η Όλγα βλέπει ως φωτεινή ελπίδα που έμεινε τις μάνες, που μεγαλώνουνε τα παιδιά τους, τα παιδιά τους που είναι οι αυριανοί πολίτες και λαχταρούν, όπως μας λέει, να διδαχθούν από μας όχι με κατεψυγμένα λόγια, αλλά με έμπρακτα παραδείγματα που προκήπτουν από τη λεονταρίσια ψυχή της μάνας, της μάνας που πρέπει να συνειδητοποιήσει, πως άμα η ίδια αλλάξει θα αλλάξει ο κόσμος όλος.
Την Όλγα Αθανασιάδου την έχω γνωρίσει όχι μόνο ως πεζογράφο αλλά και ως ποιήτρια με πολλές και σημαντικές διακρίσεις σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Τα τελευταία χρόνια αξίζει να σημειωθεί, παίρνει μέρος ανελειπώς σε όλες τις ποιητικές βραδιές που γίνονται στη Θάσο, στην οποία πλέον κατοικεί κάθε καλοκαίρι.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και μένει. Σπούδασε οικονομικά και εφαρμοσμένη λογιστική. Παντρεύτηκε με τον επιχειρηματία κύριο Βασίλη Νέδο, μαζί με τον οποίο διατηρεί εδώ και δύο χρόνια στη Χρυσή Αμμουδιά το κατάστημα εστίασης «Θάλασσα». Είναι μητέρα δύο παιδιών, μιας κόρης φοιτήτριας της Γυμναστικής Ακαδημίας Σερρών και ενός δεκαεπτάχρονου μαθητή. Έχει εκδόσει μέχρι τώρα δύο βιβλία, το 2015, το «Τσάντα Πράντα» και το «Η άγνωστη μάνα στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης», και τα δύο «Εκδόσεις Ήλεκτρον ΕΟΕ». Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Εκδόσεις Ήλεκρον αξιολογώντας το έργο της επέλεξαν να εκδώσουν οι ίδιες τιμής ένεκεν και τα δύο βιβλία της. Παρουσιάσεις των βιβλίων της κυρίας Αθανασιάδου έχουν γίνει στο ΦΙΞ της Θεσσαλονίκης και στο ξενοδοχείο ΚΑΨΗΣ, καθώς επίσης και στη βιβλιοθήκη του Πνευματικού Κέντρου Ευόσμου όπου προλόγησε για τη συγγραφέα ο πρώην Υπουργός Μακεδονίας και Θράκης κος Θεόδωρος Καράογλου ο οποίος είναι και θείος της. Ετοιμάζει τώρα ένα βιβλίο ιστορικό με τίτλο «Θεοφανώ, μάγισσα ή αγία;».
Η Όλγα Αθανασιάδου έχει και άλλο ένα σημαντικό εύσημο – προνόμιο λίγων, την απλότητα και την σεμνότητα που έχουν λίγοι δημιουργοί, οι αληθινοί. Ποτέ δε μιλά για τον εαυτό της γιατί όπως μας λέει και στην εισαγωγή του βιβλίου της, θεωρεί τον εαυτό της ένα απλό δημιούργημα του μεγάλου Δημιουργού και έτσι μεταβιβάζει ακόμα και το βιβλίο που η ίδια γέννησε με το μυαλό και τα χέρια της στα χέρια του Ύψιστου Δημιουργού, που νιώθει ότι αυτός την όπλισε με τη δύναμη να γράψει, να γράψει όλη αυτή την εξομολόγηση, την εκ βαθέων αποκάλυψη όλων των προβληματισμών της, δώρο στις μάνες, αλλά ποιες μανες; Όχι σε όλες, όχι σε αυτές που είναι μπλεγμένες στον καταναλωτισμό και ασχολούνται με lifestyle κομμωτήριο μανικιούρ, αλλά σε αυτές που σέβονται τον εαυτό τους και τον άνθρωπο. Πιστεύει ότι η σύγχρονη μάνα πρέπει να είναι μορφωμένη ανεξάρτητα από το εάν δουλεύει ή όχι. Προτείνει την ανάγνωση οφέλιμων πνευματικών κειμένων ακόμα και στον νεκρό χρόνο αναμονής σε ένα ιατρείο.
Το βιβλίο δεν είναι διήγημα, ούτε μυθιστόρημα, είναι δοκίμιο, ένα δοκίμιο σπονδυλωτό 297 σελίδων χωρισμένο σε 15 κεφάλαια αυτόνομα με διαφορετικά θέματα αλλά μεταξύ τους αδιάρρηχτα δεμένα. Ακολουθούν στο τέλος οι ευχαριστίες και η βιβλιογραφία. Επιχειρεί με το βιβλίο να θέσει ερωτήματα, να προβληματίσει τον αναγνώστη, να απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα. Η γραφή της δεν είναι διόλου φορτωμένη. Απλή λιτή και απέρριτη. Γράφει έτσι που να καταλάβουν όλοι, δίχως όμως να στερείται σε βάθος νοημάτων. Χρησιμοποιεί αρκετές φορές κατανοητές παρομοιώσεις, εικόνες, εύστοχες μεταφορές, που μας συγκινούν. Από το πρώτο κεφάλαιο δίνει τον ορισμό της μάνας ως τον σαρκωμένο άγγελο, τον βιολογικό και πνευματικό συνδημιουργό του ανθρώπου. Ορίζει την μοντέρνα σαν να ‘ναι έναν ατσάλινο στρατιώτη που δεν πεινάει, δεν διψάει, δεν αρρωσταίνει ποτέ και ακόμα δεν έχει δικά της θέλω.
Ιδιαίτερη μνεία κάνει για την πολύτεκνη μάνα, την μάνα που μεγαλώνει το είδικό παιδί, το υιοθετημένο παιδί αλλά και την μόνη μάνα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της. Ασχολείται με το μοντέλο της μάνας του λεγόμενου σύγχρονου δυτικού κόσμου που αλλοτριώθηκε εντελώς, μιας και τα παιδιά μεγαλώνουν στους παιδικούς σταθμούς μόνα, δεν ξεχνάει τις μάνες στις μουσουλμανικές κοινωνίες που αντιμετωπίζονται υποδεέστερα από τον άντρα, και τέλος ασχολείται με την ελληνίδα μάνα που παλεύει να σταθεί όπως μας λέει στο ύψος των περιστάσεων κάνοντας μία όσμωση του παραδοσιακού με το μοντέρνο που όπως λέει ο Οδυσσέας Ελύτης «Κάποτε νοιώθω να είμαι τόσοι πολλοί που χάνομαι…» έτσι και η μάνα χάνεται μέσα στους πολλούς πολλούς ρόλους της. Ας μην ξεχνάμε ότι η πρώτη θεότητα στον ελλαδικό χώρο ήταν η μάνα γη.
Μια σειρά από υπέροχες εικόνες που όλες έχουμε ζήσει δίνουν τον καλύτερο ορισμό της μάνας. Το ακούμπισμα σε ένα μοσχομυριστό σεντόνι, το προσεγμένο φρέσκο φαγητό που αναδύει μαμαδίλα, το φρεσκοσιδερωμένο μπλουζάκι, το λαμπερό μπάνιο, το χάδι του χεριού της στο κρεβάτι του πόνου, μέχρι και το φιλί της μάνας έχει φαρμακευτικές ιδιότητες όπως μας λέει η κυρία Αθανασιάδου. Σήμερα η μάνα έχει χάσει την ταυτότητά της. Η πολυετής καταστρατήγηση που εδέχθη το λεγόμενο αδύνατο φύλο είχει σαν αποτέλεσμα το φεμινιστικό κίνημα το οποίο δεν ήταν τίποτα άλλο από το ξέσπασμα συσσωρευμένης καταπίεσης, να δημιουργήσει νέες τεχνητές ανάγκες που εξωβέλισαν την γυναίκα από την οικογένεια, πασάροντάς της ως σανίδα σωτηρίας από την χρόνια καταδυνάστευσή της τη δουλειά έξω από την εστία της. Η γυναίκα – μάνα δελεάστηκε και τυφλώθηκε από αυτή την προσφορά και πίστεψε ότι επιτέλους θα βρει καταξίωση και αναγνώριση από την κοινωνία σε συνδιασμό με την απόλαυση υλικών αγαθών, ξεγελαστηκε όμως γιατί βγαίνοντας από το σπίτι υπέγραφε την καταδίκη της και μαζί την καταδίκη όλου του κόσμου. Στη θέση αιώνιων πανανθρώπινων αξιών όπως ο αλτρουισμός η συλλογικότητα η ανιδιοτέλεια, έβαλε τον ατομοκεντρισμό, το κυνήγη του χρήματος, την προσωπική καλοπέραση, σαν έγινε ένα μηχάνημα που δουλεύει συνέχεια στο κόκκινο και αποσυντονίζεται και καίγεται μέσα από τα πολλά που κάνει. Καλή μάνα ορίζει όχι αυτή που εργάζεται ή αυτή που δεν εργάζεται αλλά αυτή που είναι ευτυχισμένη, γιατί τα παιδιά μας λέει, θέλουν να βλέπουν ένα χαρούμενο πρόσωπο, όχι ένα σκυθρωπό. Και μοιάζει η οικογένεια με ένα υποβρύχιο που κατεβαίνει σε μεγάλα βάθη με τριγμούς. Αβοήθητη η σημερινή μάνα από την κοινωνία έχει κάποιες σανίδες σωτηρίας που λέγονται σχολές γονέων ή κατηχητικά από κάποιες δραστήριες ενορίες. Η γνώση δεν φτάνει. Η συλλογή ξερών γνώσεων από τα σχολεία δεν φτάνει. Η Χριστιανική Ορθόδοξη διδασκαλία στην οποία στηρίχθηκε η παλιά ελληνίδα μάνα, ο εκκλησιασμός, δεν υπάρχει πια. Έτσι η μάνα παραμένει ξεκρέμαστη να κάνει τον προσωπικό της αγώνα σε σχολεία που προσφέρουν ξερές γνώσεις.
Πιστές στον άγραφο νόμο της μητρικής αυταπάρνησης οι μάνες σύμφωνα με την κα Αθανασιάδου, χρειάζεται να αφυπνηστούν και να κάνουν έναν σκληρό και άγρυπνο αγώνα ώστε ο κόσμος που θα παραδώσουν στα παιδιά τους να είναι πεφωτισμένος, με βασικό όπλο τους την μόρφωση και την πανεπιστημιακή τους κατάρτηση οι νέες υποψήφιες μάνες χρειάζεται να νιώσουν ότι είναι φτιαγμένες για τα καλά τα θαυμαστά και τηα υψηλά, να σηκώσουν το ανάστημά τους πάνω από τα κτιστά, να ακουμπήσουν εκ νέου στην σωτήρια διδασκαλία του Χριστού, να δώσουν όχι υλικά αγαθά στα παιδιά τους μόνο και στην οικογένειά τους, αλλά Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη.
Τον κόσμο μας λέει σαφώς σίγουρα μια μάνα μεμονωμένα δεν μπορεί να τον αλλάξει, μπορεί όμως να αλλάξει τον εαυτό της και την οικογένειά της, μην περιμένετε λέει βοήθεια από αυτούς που κυβερνούν τον κόσμο γιατί δεν θα ‘ρθει ποτέ. Αυτοί όλοι έχουν για Θεό τους το χρήμα. Φανταστείτε μας λέει την ανθρωπότητα σαν έναν οργανισμό που αρχίζει σιγά σιγά κάθε κάθε κύτταρο του να αυτοϊάται, έτσι θα αποκατασταθεί η υγεία του κάθε οργανου του και θα σωθεί εκ νέου. Καλεί τις μάνες να κάνουν αγώνα και να νιώσουν συνυπεύθυνες ακόμα και για την μόλυνση του περιβάλλοντος δεν είμαστε ιδιοκτήτες του περιβάλλοντος, απλοί χρήστες είμαστε. Αναρωτιέται πως σε χρόνο ρεκόρ βάψαμε με αστάρι γκρι όλες τις πόλεις, τα ποτάμια, τις θάλασσες, τον ουρανό; Δυναμικά ακούγεται η φωνή της στο κεφάλαιο μάνα και μόλυνση του περιβάλλοντος να φωνάζει με οργή από το παράθυρο του σπιτικού της , του σπιτιού της που παλιά φαινόταν πεντακάθαρα ο Όλυμπος. Ποιος έβαλε αυτό το γκρι πέπλο ανάμεσα σε μένα και τον Όλυμπό μου, μονολογεί χρησιμοποιώντας πολύ συγκινητικά το κτητικό, μου για το βουνό που θεωρεί εδώ και χρόνια δικό της. Η μάνα ακούει συναγγερμό μέσα της κάθε φορά που μαζεύει τα φρεσκοπλυμένα ρούχα της που μυρίζουν όπως λέει φρέσκο καυσαέριο.
Η βιοπραγία κάθε ατόμου κατά του περιβάλλοντος σίγουρα λέει είναι σταγόνα στον ωκεανό, αλλά δυστυχώς λειτουργεί πολλαπλασιαστικά με τις δραστηριότητες των άλλων και τι μπορεί να κάνει μια αδύναμη μάνα απέναντι στα διατροφικά σκάνδαλα. Κάνει απλά το σταυρό της και επιλέγει κατά βούληση τα προϊόντα με αγωνία μιας και η διατροφή μας πλέον αφέθηκε σε χέρια ανθρώπων που πολλοί απ αυτούς έχουν για Θεό τους το χρήμα. Θυμάται τα λόγια του Ιωάννη στην Αποκάλυψη: «Θα έρθει εποχή που θα υπάρχουν άφθονα τρόφιμα αλλά δεν θα μπορούμε να φάμε τίποτα.» Ο θάνατος στον άνθρωπο από την πολύτιμη εξελιγμένη τροφή του θα έρχεται με την μορφή του καρκίνου με όλα τα μεταλλαγμένα και τα ψεκασμένα. Σαν όμως η μάνα ετοιμάσει τα παιδιά της να γίνουν υπεύθυνοι πολίτες απέναντι στον συνάνθρωπο θα αλλάξει όλο αυτό , πως; Είναι πολύ πιθανόν να καλύψουν αύριο ή μεθαύριο μια θέση στο διατροφικό σύστημα μιας και στην κοινωνία μας συναθροίζονται τόσα πολλά άτομα στο καθημερινό μας πιάτο. Ενδέχεται το παιδί μας να έχει ταβέρνα, ταχυφαγείο, καφέ μπαρ, να είναι υπάλληλος σε μια βιομηχανία τροφίμων ή να είναι ελεγκτής τροφίμων, γεωπόνος, κτηνοτρόφος, χασάπης, αγρότης, φούρναρης, ζαχαροπλάστης, τραπεζοκόμος, σερβιτόρος, πλειάδα επαγγελμάτων που πλαισιώνουν τον χώρο της διατροφής του ανθρώπου του 20ου αιώνα. Επομένως λέει η Όλγα, πίσω από κάθε τέτοιον άνθρωπο πρέπει να βρίσκεται μια αληθινή μάνα.
Στο κεφάλαιο μάνα και πολιτική μια και η ίδια από νωρίς εμπλέκεται στα κοινά. Διετέλεσε Αντιπρόεδρος στον Σύλλογο του 1
ου Δήμοτικού Σχολείου Ευόσμου και μέλος της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων του Δήμου Ευόσμου με διαρκή παρουσία στη Διοίκηση καθώς υπήρξε εκπρόσωπος στην Ομοσπονδία Γονέων και Κηδεμόνων του Νομού Θεσσαλονίκης διαπίστωσε από νωρίς βιωματικά την έλλειψη ενδιαφέροντος σε ότι αφορά την παιδεία και τον πολιτισμό έτσι, απαιτεί από τις μάνες να γαλουχήσουν παιδιά που θα γίνουν όχι απλοί πολίτες του αύριο αλλά ενεργοί
πολίτες μιας βιωματικής πολιτικής. Λέει όχι στην πολιτική απάθεια, ναι στην ενεργή ενασχόληση με τα κοινά γιατί οι πολιτικοί είναι αυτοί που συγκροτούν το δομικό πλέγμα πάνω στο οποίο η μάνα οικοδομεί τους νέους πολίτες. Λέει όχι στους πολιτικάντηδες, όχι στα τηλεπαράθυρα που ευτελίζουν τον πολιτικό λόγο. Η μάνα λέει έχει τριπλή πολιτική ιδιότητα, δυνητικά και τέταρτη. Γαλουχεί του πολιτικούς τους αυριανούς πολίτες είναι και η ίδια πολίτης και εν δυνάμει πολιτικός!. Οι μάνες οφείλουν να εκπαιδεύσουν παιδιά που ως νέοι πολίτες να διαμορφώσουν πολιτική συνείδηση τέτοια που να τους επιτρέπει να μετέχουν στα κοινά με μόνη επιδίωξη τον δίκαιο ποιοτικό βίο. Όσο για την κατάντια και την νοσηρότητα της πολιτικής σημερινής ζωής μας, θα σας μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο το οποίο προσωπικά και με την ιδιότητα μου του πολιτικού επιστήμονα το βρίσκω το πιο δυνατό κομμάτι του βιβλίου για να σας μένει.
ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ; Αναρωτίεται για την νοσηρή εικόνα της πολιτικής. Οι νεοέλληνες όταν απαιτούμε από τους πολιτικούς να βολέψουν το παιδί μας εκείνη τη στιγμή πράτουμε κοινωνικό αδίκημα και παρακωλύουμε το έργο του πολιτικού, όταν τους λαδώνουμε ή όταν επιτρέπουμε να λαδωνόμαστε. Έχουμε καθαρή πολιτική συνείδηση, όταν θέλουμε να βλέπουμε τον πολιτικό σε κάθε εκδήλωση να του πιάνουμε το χέρι ή να περιφέρεται σε όλα τα κανάλια. Πότε θα δουλέψει αυτός ο πολιτικός ουσιαστικά αναλώνεται σε επικοινωνιακούς ψηφοθηρικούς στόχους. Ακολούθως ορίζει τις προϋποθέσεις μιας επιτυχημένης συζυγίας αναλύοντας τον όρο ευτυχισμένοι στον γάμο, αναφέρεται στην μάστιγα της εποχής, τα διαζύγια και χρησιμοποιεί μια γλαφυρή παρομοίωση, παρομοιάζει τον γάμο ένα ταξίδι ανάμεσα σε σειρήνες και κλυδωνισμούς και τονίζει πως η επαγρύπνηση στο καράβι πρέπει να γίνεται και από τις δύο πλευρές αν θέλουμε να απολαύσουμε το όμορφο ταξίδι της οικογενειακής ζωής υπάρχει αντίτιμο.. Δυστυχώς πάντα δεν υπάρχει η αντίληψη της συνυπευθηνότητας με αποτέλεσμα να βυθίζεται το πλοίο ή να μένει ακυβέρνητο. Ο σύζυγος σέρνοντας ανατολίτικες καταβολές σε έναν κόσμο που συνέχεια φαίνεται να αλλάζει μένει μετέωρος στο πουθενά,την κούραση της συντρόφου του από τις πολλές ευθύνες, την εκλαμβάνει ως γκρίνια συχνά δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι εάν συμπαρασταθεί στην σύντροφό του στο βαρύ οικιακό φορτίο αυτή η προσφορά θα επιστρέψει επάνω του μια και θα αποκτήσει μια σύντροφό πιο χαρούμενη και ξεκούραστη που θα ασχοληθεί πιο ευχάριστα μαζί του. Χρειάζεται οι πατεράδες να απαλλαχτούν από τον μανδύα της εγωκεντρικής αντίληψης να κινηθούν επάνω στις ράγες της συνεργασίας της συνεπικουρίας της συνεισφοράς και της συγκατάνευσης και όχι στις ράγες της αγνωμοσύνης και της ωφελημιστικής αγάπης. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το να υπηρετούμε ψυχή και σώμα της συζύγία είναι διακόνημα που προσφέρεται στον Θεό μαζί ως σύμμαχοι με ισοτιμία είναι καλύτερα για μας και τα παιδιά μας στους πονηρούς καιρούς που διανύουμε. Ειδική αναφορά κάνει για την πραγματικά άγνωστη μάνα που απαρτίζει τα 2/3 του συνόλου των μανάδων, οι μάνες του αναπτυσσόμενου κόσμου ζουν σε ένα μεσαίωνα ενοχή η αλαζονία και η κυριαρχία του άνδρα
Ταιβάν μάνες με χρώμα γκρι.
Αβγανιστάν γυναίκες που λιθοβολούνται.
Ορεινή Κίνα, Ανατολική Αφρική, φυλή Μασάι, γυναίκες αγράμματες και υποτελείς παραδωμνες στο ειμαρτό τους, Βραζιλιάνικη ζούγκλα φυλή Μεχινάκου, Παλαιστίνη γυναίκα μουσουλμάνα που δεν ξέρει αν αύριο κομματιαστεί το παιδί που μεγαλώνει την ώρα που παίζει , Γάγγης, Ινδία το να είσαι κορίτσι είναι κατάρα και μετά από όλο αυτό το ταξίδι, μας πηγαίνει σε ένα άλλο πιο σκληρό ταξίδι που βιώνει η μάνα η μόνη, το ταξίδι της μοναξιάς....
Όταν πεθάνει ο σύζυγος η μοναξιά που βιώνει η γυναίκα που μένει μετέωρη στο συναισθηματικό πουθενά επιβάλεται με θεία παρέμβαση ξαφνικά και αναπόφευκτα δίχως να μπορεί να αλλάξει σαν δεδομένο στην καρδιά της χήρας μάνας αντηχεί μια σκέψη βασανιστική, «γιατί σε μένα και τώρα πως;».
Υπάρχει βέβαια και η ζωντοχήρα, η γυναίκα που αποφασίζει να χωρίσει και για αυτή είναι δύσκολο γιατί θα πρέπει να κηδέψει την ίδια την αγάπη ο σύζυγός ζει αλλά είναι αλλού. Επίσης υπάρχει και η γυναίκα μάνα αυτή που παρόλο δεν παντρεύτηκε τον άντρα του παιδιού της έφερε το σπλάχνο τους στον κόσμο αψηφώντας τις δυσκολίες, είναι αυτή που αρνήθηκε να κάνει έκτρωση.
Είναι όμως σωστή αυτή η επιλογή αναρωτιέται η κυρία Αθανασιάδου να φέρεις ένα παιδί στη ζωή χωρίς πατέρα όλες αυτές οι μόνες μάνες έχουν ένα κοινό παρονομαστή την μοναξιά. Περνάνε την ζωή τους δια πυρός και σιδήρου ενώ σε όλες τις δυσκολίες της ζωής θα ήθελαν να είχαν ένα δέντρο στην έρημο για στήριγμα ,τον άντρα τους.
Ακολουθεί ένα ακανθώδες κεφάλαιο με τίτλο μάνα πεθερά γιαγιά από το οποίο θα σας διαβάσω αυτούσιο μονάχα ένα κομμάτι, που λέει πρόταση ζωής θα το χαρακτήριζα φλερτάρουμε την ιδέα ότι τα νεαρά παιδιά που μπαίνουν στην ζωή μας με τον χαρακτηρισμό γαμπρός και κυρίως νύφη οφείλουμε να τα αγαπήσουμε με τα ελαττώματά τους και ουσιαστικά να τα υιοθετήσουμε σαν παιδιά μας αυτό θαρρώ είναι αυταπάρνηση και θυσία της αληθινής αξιοσέβαστης μάνας.
Πιστεύω πολύ στην Αγάπη μόνο αυτή αν αφεθούμε στα απαλά χέρια της θα μας δείξει τον τρόπο.
Κάθε νέα σχέση που γεννιέται είναι και μια νέα πρόκληση για ζωή.
Στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου της η Όλγα αγγίζει το μυστήριο του θανάτου το ονομάζει μάνα και θάνατος.
Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο δεδομένο μας
θα συμβεί σε όλους μας είτε φτωχοί είτε άρρωστοι όταν χαθεί η μάνα ο πόνος είναι οξύς και νιώθεις ότι κόβονται όλα τα νήματα με το γίηνο σημείο αναφοράς σου, ας μην ξεχνάμε ότι πάντα λέμε ότι το σπίτι ορφανεύει από μάνα πάντα όταν όμως η μάνα χάνει το παιδί της χάνει τον κόσμο όλο.
Ο γονιός λέει γνωρίζει πάντα ότι το παιδί του θα τον θάψει. Όταν όμως αυτό γίνει αντίστροφα τότε η μάνα διαλύεται από τα πριν απλά ζει μηχανικά περιφέρεται και περιμένει να πεθάνει για να συναντήσει το παιδί της το μόνο απαλυντικό καιθώς ο άρχοντας χρόνος που σε φέρνει όλο και πιο κοντά στο δικό σου αιώνιο ταξίδι που θα σε σφίξει και πάλι με το παιδί που έχασες.. ο θάνατός του παιδιού είναι μια πληγή που ποτέ δεν κλείνει η μόνη γέφυρα επικοινωνίας είναι οι προσευχές που σε πάνε κοντά στο παιδί σου.
Η μάνα όταν βρίσκεται στο δειλινό του βίου της έχοντας κλείσει τον κύκλο της ζωής νιώθει μια πληρότητα μέσα της και μια ευχαρίστηση για την θεόσταλτη αποστολή που επιτέλεσε.
Πολλοί λένε ότι το δειλινό είναι η πιο όμορφη ώρα γιατί τότε όλα ηρεμούν, όλα καταλαγιάζουν. Μόνο που για να υπάρχει πανδαισία χρωμάτων στο δειλινό της ζωής μας που θα μας μαγεύουν και θα μας προσκαλούν να περάσουμε με απέραντη γαλήνη και άφοβα αυτήν την πυρρόχρωμη πύλη που οδηγεί στη ζεστή αγκαλιά της φωταύγειας του Αιώνιου Πατέρα, θα πρέπει να ‘χουμε φροντίσει ο αγώνας της ζωής μας να ‘ταν γόνιμος και να ‘χουν απομακρυνθεί εγαίρως τα σύννεφα του Πονηρού κρατώντας τον ουρανό μας καθαρό. Επειδή τα όμορφα ηλιοβασιλέματα πάντα από καθάριο γαλανό ουρανό προκύπτουν!
Επειδή τα όμορφα ηλιοβασιλέματα πάντα από καθαρό γαλανό ουρανό προκύπτουν μην περιμένετε όμορφα ηλιοβασιλέματα σαν έχετε δημιουργήσει γκρίζα σύννεφα στην ζωή σας και έχετε κρυφτεί πίσω από αυτά στη ζωή τίποτα δε χαρίζεται. Και μετά μας λέει και πάλι η Όλγα στην σελίδα 53 ρώτησαν κάποτε τον Σεφέρη. «Είσαστε απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;» «Όχι», απάντησε ο Σεφέρης, είμαστε απόγονοι της μάνας μας που μας μίλησε ελληνικά που προσευχήθηκε ελληνικά και που ένοιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μ. Παρασκευή μπροστά στον νεκρό Θεάνθρωπο.
